خانواده

زمان بچگی وقتی بزرگتر های فامیل  رو نگاه میکردم،با خودم  میگفتم مگه میشه یه خواهرو برادر از هم ناراحت باشن، با هم قهر باشن..کاری به هم نداشته باشن  و هر کس دچار زندگی خودش باشه فقط 

از همون وقت دعا میکردم وقتی بزرگ شدم همچین اتفاقی برای من نیفته..تصور همچین چیزی از خانواده برای من دور از تصور بود و هست.

اما وقتی آدم  بزرگ میشه، وقتی هرکس تو خانواده میره توی یه زندگی جدا و دغدغه های خودش ..انتظار اون همدلی  قبلی هم با خودش میاره پایین تر.

هر کس جدا واسه خودش مشغول خودش و گرفتاری زندگیشه .. حتی اگه گرفتاری بقیه رو هم ببینه و ناراحنش باشه  نمیتونه کمکش کنه مخصوصا اگ مالی باشه..

دوست دارم تک تک دغدغه و دلواپسی هاشون رو بگیرم بندازم دور..

از اینکه میبینم همه پیش همیم اما انگار نیستیم غصم میشه..

نتونستم با این پست اون چیزی رو که مد نظرم بود بگم و منظورمو برسونم:/

بیخیال

 شما حالتون چطوره خوبین؟:)