عنوان لازم نیست.....

چقدر گاهی ما آدما بد میشیم...

چقدر قدر نشناس میشیم...

قدر اطرافیانو قدر بودنشونو...

انقدر حواسمون پرت خودمون و کارامونه که بودنشون میشه عادی...

انگار  بودنشون یه چیز عادیه انقد عادی که الان نمیبینیم بودنشونو این که چقد بودنشون خوبه و امان از وقتی نباشن...

تصورش خیلی سخته خیلی.....

خدایاااا... نکنه یه روز بیاد که این اتفاق بیفته...

روزی هزار بار اینا رو برا خودم تکرار میکنم...ولی بازم آدم نمیشم!!

قدر خونواده و با هم بودنمون و بدونیم

خدایا مواظب همشون باش...